کودهای فسفر بالا، به‌طور کلی به دو دسته محلول در آب و غیرمحلول در آب تقسیم می‌شوند. این تفاوت‌ها بر اساس حلالیت، جذب توسط گیاه، و نوع کاربرد مشخص می‌شوند. در ادامه، تفاوت‌های اصلی بین این دو نوع کود را بررسی می‌کنیم:


۱. حلالیت در آب

محلول در آب:

این نوع کودها به‌سرعت در آب حل می‌شوند.

فسفر موجود در این کودها بلافاصله در دسترس گیاه قرار می‌گیرد.

معمولاً به شکل سوپرفسفات تریپل یا مونوآمونیوم فسفات (MAP) تولید می‌شوند.

غیرمحلول در آب:

فسفر موجود در این کودها به‌سختی در آب حل می‌شود و معمولاً به‌آرامی آزاد می‌شود.

نمونه‌ای از این کودها، صخره‌های فسفاته (Rock Phosphate) است.

۲. سرعت جذب فسفر توسط گیاه

محلول در آب:

به دلیل حلالیت بالا، سریع‌تر توسط ریشه‌های گیاه جذب می‌شود.

مناسب برای شرایطی که نیاز فوری به فسفر وجود دارد، مثل مراحل ابتدایی رشد یا هنگام کمبود شدید فسفر.

غیرمحلول در آب:

فسفر به‌آرامی آزاد شده و جذب گیاه می‌شود.

مناسب برای تقویت بلندمدت خاک و تأمین پایدار فسفر.

۳. ماندگاری در خاک

محلول در آب:

به دلیل سرعت جذب بالا، ماندگاری کمتری در خاک دارد.

اگر بیش‌ازحد استفاده شود، ممکن است شسته شود و باعث آلودگی آب‌های زیرزمینی شود.

غیرمحلول در آب:

ماندگاری بالایی در خاک دارد، زیرا فسفر به‌آرامی آزاد می‌شود.

مناسب برای خاک‌هایی با نیاز طولانی‌مدت به فسفر.

۴. کاربرد در کشاورزی

محلول در آب:

معمولاً در سیستم‌های آبیاری قطره‌ای یا محلول‌پاشی استفاده می‌شود.

مناسب برای خاک‌هایی با PH خنثی یا قلیایی.

غیرمحلول در آب:

بیشتر به‌صورت پخش مستقیم در خاک استفاده می‌شود.

مناسب برای خاک‌های اسیدی، زیرا اسیدیته خاک به تجزیه و آزادسازی فسفر کمک می‌کند.

۵. مناسب برای نوع گیاه

محلول در آب:

برای گیاهانی که نیاز سریع به فسفر دارند، مانند سبزیجات، گل‌ها، و گیاهان زراعی در مراحل اولیه رشد.

غیرمحلول در آب:

برای درختان میوه و گیاهان دائمی که نیاز به تغذیه طولانی‌مدت دارند.